Producent Dino de Laurentis, mąż Silvany Mangano, zamówił u kilku reżyserów szkice scenariuszy, w których aktorka znalazłaby pole do popisu. Tak powstał film, złożony z pięciu części, zestawionych dość przypadkowo, które łączy osoba głównej wykonawczyni. Określenie „czarownice” w tytule użyte jest w sposób daleki od dosłownego i ma wyrażać ten czynnik kobiecości, który dla mężczyzn pozostaje nieodgadnięty i pełen niespodzianek. Nowela 1: „Czarownica spalona słońcem” („La stregha bruciata viva”) – Luchino Visconti;
Nowela 2: „Postawa obywatelska” („Senso civico”) – Mauro Bolognini;
Nowela 3: „Ziemia widziana z Księżyca” („La terra vista dalla luna”) – Pier Paolo Pasolini;
Nowela 4: „Sycylijka” („La Siciliana”) – Franco Rossi;
Nowela 5: „Wieczór jakich wiele” („Una sera come le altre”) – Vittorio de Sica.